Uncategorized

Geen groot zwart gat, maar één groot azuurblauw vlak
Een grote reis, in een nieuw kapiteinspak
Samenzang ter gelegenheid van het afscheid van Rob bij Isala

Al ons hele zeilende leven weten we dat langer weg met de boot en ons werkzame leven niet te combineren valt. Er moet gekozen worden. En de afgelopen jaren is die keuze steeds weer voor het werk geweest. Die keuze is door ons beiden met overtuiging gemaakt. Wij zien beiden het werken voor en in de zorg als een hoger doel. Het verschil maken voor die ene, individuele patiënt en cliënt, voor de mensen die in de zorg werken, voor de houdbaarheid van de zorg vandaag en morgen. Maar we wisten, en met ieder verstrijkend jaar sterker, dat de keuze voor het zeilende bestaan een houdbaarheidsdatum kent. Een houdbaarheidsdatum vanwege onze eigen fysieke gesteldheid. En vanwege de gezondheid en mogelijke behoefte tot ondersteuning van onze oude moeders. De ‘window of opportunity’ werd kleiner.

De keuze voor het zeilen leek simpel. We stoppen met werken en starten met zeilen. We nemen afscheid van ons werk, onze collega’s en onze medestrijders. Dat laatste blijkt onmogelijk. In de afscheidsvortex van de laatste weken zijn we honderden malen door honderden mensen herinnerd aan onze drijfveren en waardes, aan herkenning en genegenheid. Dat verandert natuurlijk niet. We zijn gebombardeerd met bloemen, boeken, wijn, goede raad en beste wensen. Er is een substantieel bedrag gedoneerd aan Home · Intermezzo Zwolle (intermezzo-zwolle.nl). We zijn daar ten diepste dankbaar voor.

We weten dat niemand weg is, ook wij niet. We nemen nu ruimte om nieuwe horizonten te verkennen. En we zien alle dierbaren, naasten en gelijkgestemden als reisgenoten. Geen vaarwel maar tot ziens.

In de zomer van 2019 zouden we 6 weken gaan varen, een soort mini sabbatical. Het idee was om dan van Port St Louis in Frankrijk naar Preveza in Griekenland te varen om dan daar de verdere werkzaamheden aan de boot te laten doen. Dat liep anders, en dan begon bij de machinekamer en de motor.

Het idee was om alle isolatie te vervangen en om de elektra ingrijpend aan te passen. En dan was het wel zo handig als de motor er ook uit kon. Dan konden we meteen alles grondig aanpakken. Zo gezegd, maar uiteindelijk niet helemaal zo gedaan. Die zes weken varen werd er uiteindelijk 1…!

De motor – een onverwoestbare Perkins 4.236 – viel bij inspectie op de kant (veel te laat begonnen door het Britse vader en zoon bedrijf) nogal tegen. Veel corrosie, veel olieleksporen, dynamo’s versleten. Gelet op het toekomstige vaarplan besloten er een nieuwe in te zetten, en na enige aarzeling gekozen voor een Yanmar 4JH80 die snel beschikbaar was. Liever had ik een Beta Marine gehad (geen turbo, geen elektronica), maar dat ging nog veel langer duren. En we gingen er nog vanuit dat we 6 weken zouden kunnen gaan varen.

Begin mei samen met broer Bart en vriend Jan een stevige klusweek gehad. Daarin hebben we de machinekamer elektronica geheel vervangen. Nieuwe accu’s en nieuwe accubak, Victron Quattro en een Victron scheidingstransformator, geheel nieuwe bekabeling, alles volgens een professioneel ontwerp. Helaas was het ook een week waarin Rob een wortelkanaal ontsteking ontwikkelde. Dat was even doorbijten die week met veel pijnstillers. Broer Bart heeft daar een topklus gedaan.

Naast het plaatsen van de nieuwe motor ook een nieuw schoefaslager, nieuwe schoefas en een nieuwe Flexofold klapschroef. En een nieuwe motorfundatie. Dan natuurlijk meteen alles aanpakken. En dat duurde en duurde … tot begin augustus 2019. Begin juli heb ik de elektronica in het motorruim afgemaakt, en allerlei andere klussen gedaan (nieuwe koelkast geplaatst bijvoorbeeld), en kunnen zien hoe onze Britse ‘vrienden’ hun werkdag indeelden. Vanwege de warmte moet je natuurlijk vroeg beginnen, en tijdens de warmste uren pauzeren. Dat laatste gebeurde zeker, maar het eerste niet, dus dat schoot allemaal niet op. Gelukkig hadden we onze Volvo cabrio bij ons, en zijn we drie weken door Zuid Frankrijk gaan rijden. Eigenlijk ook hartstikke leuk, maar niet volgens plan…Uiteindelijk konden we begin augustus dan de proefvaart hebben en een weekje varen. De motorruimte isolatie hebben we uiteindelijk pas later in Sardinië laten aanbrengen.

Per 1 maart 2023 neem ik afscheid van Vilans, van de fijne collega’s en van het werk dat ik tot op de dag van vandaag interessant en belangrijk vind. Omdat ik er dubbel in sta – fijn om echt op de boot te kunnen stappen, maar bang ben het werk en de mensen met wie we dit werk doen te missen – heb ik de vraag voorgelegd aan een macht hoger dan ik, de AI-tool Chat GPT: Retirement Emotion And Sailing (openai.com)

Q: I have mixed feelings about my retirement. I love my work and I still learn a lot from my collegues. On the other hand, I’m excited to get a new life started with unlimited time for sailing.

A(I): It’s natural to have mixed feelings about retirement. On one hand, you enjoy your work and the connections you have made with your colleagues. On the other hand, retirement also brings new opportunities and experiences, such as more time for sailing. It’s important to focus on the positive aspects and make the most of this new chapter in your life.

Q: What is the best way to let my collegues know I really appreciate them?

A(I): There are many ways to show appreciation to your colleagues. Some ways include:

1. Saying thank you in person or in writing, such as sending a thank you email or card.
   2. Giving a small gift, such as a plant, flowers, or a thoughtful trinket.
   3. Publicly acknowledging their contributions and accomplishments during team meetings or company events.
   4. Nominating them for an award or recognition program.
   5. Taking the time to listen to them and offer help or support when needed.
   6. Hosting a farewell lunch or party to celebrate your time together and the relationships you’ve formed.

Remember, it’s the thought that counts, and expressing your gratitude in a sincere and authentic way is what truly matters.

Op mijn laatste werkdag is er een moment waarbij we kunnen stilstaan bij de punten 1,2,3 en 6. Maar… de actie van mijn collega Nienke Eckhardt om een plaatje met de AI-tool Dall-e te maken, vat echt wel helemaal samen wat ik ga missen aan de mensen van Vilans – creativiteit, betrokkenheid, deskundigheid en warmte.

Hoe breng je de dag door op een boot? Het eerste en belangrijkste is de boot zelf. De boot helpt je om je niet te vervelen. Als je vaart, of je ligt voor anker of in een haven, dan kijk je altijd eerst naar wat de boot nodig heeft. Moet er iets worden gerepareerd? Zijn de onderdelen daarvoor te krijgen? Hebben we diesel of water of boodschappen nodig? Is er stroom of doet de generator het? Want dan kunnen we een was draaien. En de boot moet natuurlijk schoon zijn.

Dan volgt de tochtplanning en de weerberichten. Waar kunnen we of willen we naartoe? Kan dat met de wind? Hoe is het weerbericht – meerdere bronnen, meerdere kanalen op een dag? Moeten we een aanloop naar een haven voorbereiden? Zijn alle papieren op orde om naar een ander land te gaan? En de bevoorrading. Hebben we alles wat we nodig hebben om niet aan land te hoeven gaan? Kortom, de boot helpt je om je niet te vervelen.

Naast al deze beslommeringen is de boordbibliotheek belangrijk. In de uren waarin je niet bezig bent met de boot kun je namelijk lezen. We hebben natuurlijk e-readers waarin heel veel boeken digitaal beschikbaar zijn. Maar echte boeken, boeken waarin je kunt terugbladeren of met een schuin oog door het notenapparaat heen kunt kijken, dat is toch ook heel fijn. Gelukkig hebben Rob en ik overlappende interesses: geschiedenis, politiek, wetenschap. En het is extra leuk om te lezen over het gebied waar je bent.

In de fysieke boordbibliotheek passen ongeveer 40 boeken. De stapel gaat mee naar de boot groeit gestaag. In april zullen we de bestaande boordbibliotheek, die bijna helemaal is gelezen, uitwisselen voor een nieuwe. Het is een fijn onderdeel van de voorbereiding van de tocht van 2023 om bij ieder boek af te wegen of deze een plaatsje verdient en hoe de boeken zich tot elkaar verhouden.

De aanloop naar ons vertrek in april 2023 lijkt steeds sneller te gaan. De lange, lange lijst van reserveonderdelen, veiligheidsvoorzieningen en keukengerei vertaalt zich van idee, naar bestelling, naar pakje, naar steeds meer spullen in de garage. In april vertrekken we eerst met de auto naar Sardinië, om de boot vaarklaar te maken. Dit betekent: keuken opnieuw inrichten, boordbibliotheek uitwisselen, navigatiehoek met nieuwe apparatuur maken, bevoorraden. Allerlei lijstjes afwerken, die als het goed is korter worden in plaats van langer.

Even belangrijk als de boot, en misschien wel belangrijker, is onze fysieke en mentale conditie. Rob wordt dit jaar 65 en ik 62. Ik durf te stellen dat we beiden ruim in de categorie vitale jonge ouderen vallen, maar…de laatste jaren is de slijtage voelbaar. De coronajaren en al het daarbij horende duw- en trekwerk in organisatie en financiering van zorg hebben het werk voor iedereen in de zorg er niet makkelijker op gemaakt. We houden ons al jaren keurig aan leefstijlrichtlijnen – niet roken, matig eten en alcohol, laag in zout – eigenlijk ook omdat je anders het tempo van het werk niet volhoudt. Bij mij komt daar een chronische aandoening bij, artrose door standsafwijking in de knieën. Dit heeft mij twee halve knieprotheses aan de buitenkant opgeleverd. Nu heb je je knieën en het daarbij horende evenwicht heel hard nodig aan boord. Pas als je last hebt van een knie merk je hoe vaak je op en af bankjes stapt, van en op de boot klautert en hoe vervelend het is als je moeilijk loopt in de stadjes waar je boodschappen moet doen.

Bij de tweede prothese, afgelopen augustus, heb ik het roer fors omgegooid. Indachtig de gouden revalidatieregel dat je 6 maanden de tijd hebt om een blijvende verbetering te realiseren, heb ik onder bezielende leiding van mijn fysiotherapeut Sjoerd harder getraind dan ooit. Dat, en voor en na de operatie nu 23 kilo afvallen naar een gezond gewicht, moet voldoende zijn op vitaal aan boord te kunnen stappen. Maar, er is twijfel. Gaat het lukken om met een blijvende beperking veilig te zeilen? De tijd en de reizen zullen het leren.

Is het dan eindelijk zover? Inmiddels zeilen we sinds 2013 op de Middellandse Zee. Eerst met een SNS Freya, Noordster, vanuit de thuishaven Finike in Turkije. En vanaf 2019 met een Amel Mango vanuit Port Saint Louis du Rhône in Frankrijk en later vanuit Carloforte op Sardinië.

In al die jaren hebben we steeds gezeild naast ons werk. Dat betekent woekeren met de tijd voor onderhoud en voor het zeilen zelf. Ieder jaar konden we met moeite 6 weken eruit persen en lieten we de boot met bloedend hart achter. En we namen ons voor om zodra het kon voor langere tijd aan boord te stappen. En dat moment komt nu in zicht. Per maart 2023 hebben Rob en ik onze banen opgezegd. In april vertrekken we eerst met de auto en een heleboel onderdelen naar Arbatax op Sardinië, waar de Westwind nu in onderhoud is. Eerst even een maand klussen en inrichten, terug met de auto en dan een enkeltje Sardinië. Erg spannend. Om een heleboel verschillende redenen. We zullen het bijhouden op deze website.