Los laten en vast houden

Het afronden van een deel van je werkzame leven om iets anders te kunnen gaan doen, is spannend. In mijn geval is het deel van mijn leven dat ik nu afrond een heel groot deel van mijn leven, bijna 25 jaar werken aan verandering en verbetering in de zorg. In gesprekken gaat het dan vaak over los laten. ‘Je zult nu wel moeten leren om los te laten.’ Tja. Ik heb die 25 jaar voor de zorg met passie en gedrevenheid gewerkt. Zoals zoveel mensen in de sector is die betrokkenheid begonnen met persoonlijke ervaringen. Tel daar dan je professionele ervaringen bij op. Plus de kennis en de wetenschap over wat we nu moeten doen om goede zorg te hebben en te houden. En laat dat dan even los.

Dat voelt niet alsof dat kan. En het is ook erg moeilijk om de mensen met wie je in de afgelopen jaren samen hebt gewerkt, die je waardeert en waar je zoveel van hebt geleerd, om die even los te laten. Alles bij elkaar voelt dat vooral alsof je een blinddoek omdoet en van een klif afstapt. Het voelt al wat beter als ik niet denk aan alles wat ik los moet laten. Maar meer aan alles wat ik vast wil houden en mee wil nemen in de volgende levensfase. Ik wil mijn gedrevenheid en passie voor de het verbeteren of veranderen van zorg vast houden. Dat kan ook op andere manieren dan in een fulltime baan. Ik wil mijn vaardigheden in communicatie en kennisverspreiding verder ontwikkelen en blijven leren. En ik wil de mensen die ik hierin herken en waardeer blijven ontmoeten.

Wat moet ik dan wel los laten? De stress en de belasting van een fulltime baan met reistijd. De vergaderingen. De status van het officiële werkende leven. Mijn eigen super strenge streefniveau. De frustratie en het ongeduld over de inherente traagheid van veranderingen. Volgens mij gaat dat wel lukken, dat los laten.