Afscheidsvortex

Geen groot zwart gat, maar één groot azuurblauw vlak
Een grote reis, in een nieuw kapiteinspak
Samenzang ter gelegenheid van het afscheid van Rob bij Isala

Al ons hele zeilende leven weten we dat langer weg met de boot en ons werkzame leven niet te combineren valt. Er moet gekozen worden. En de afgelopen jaren is die keuze steeds weer voor het werk geweest. Die keuze is door ons beiden met overtuiging gemaakt. Wij zien beiden het werken voor en in de zorg als een hoger doel. Het verschil maken voor die ene, individuele patiënt en cliënt, voor de mensen die in de zorg werken, voor de houdbaarheid van de zorg vandaag en morgen. Maar we wisten, en met ieder verstrijkend jaar sterker, dat de keuze voor het zeilende bestaan een houdbaarheidsdatum kent. Een houdbaarheidsdatum vanwege onze eigen fysieke gesteldheid. En vanwege de gezondheid en mogelijke behoefte tot ondersteuning van onze oude moeders. De ‘window of opportunity’ werd kleiner.

De keuze voor het zeilen leek simpel. We stoppen met werken en starten met zeilen. We nemen afscheid van ons werk, onze collega’s en onze medestrijders. Dat laatste blijkt onmogelijk. In de afscheidsvortex van de laatste weken zijn we honderden malen door honderden mensen herinnerd aan onze drijfveren en waardes, aan herkenning en genegenheid. Dat verandert natuurlijk niet. We zijn gebombardeerd met bloemen, boeken, wijn, goede raad en beste wensen. Er is een substantieel bedrag gedoneerd aan Home · Intermezzo Zwolle (intermezzo-zwolle.nl). We zijn daar ten diepste dankbaar voor.

We weten dat niemand weg is, ook wij niet. We nemen nu ruimte om nieuwe horizonten te verkennen. En we zien alle dierbaren, naasten en gelijkgestemden als reisgenoten. Geen vaarwel maar tot ziens.