Oké boomer momentjes

Je ziet het niet graag onder ogen, maar de momenten waarop je denkt, oei, ik ben echt wel wat ouder aan het worden, nemen toe. Gelukkig maar, want het alternatief om niet ouder te worden, is ook zo wat. Natuurlijk zijn daar de lichamelijke ongemakken, zoals 2 halve kunstknieën, die zich wonderbaarlijk goed gedragen tijdens het zeilen en het op- en afstappen van de boot. Het uit het werkende leven stappen, vraagt om echte gewenning. Het gemis aan dierbare collega’s, mooie projecten en structuur in de week en op de dag komt regelmatig langs. Samen zeilen, ons mini-huishoudentje bestieren en (door Rob) een voortdurende stroom aan kleine en grotere reparaties en klussen uitvoeren, vullen de dagen, maar is vergeleken met het werk in de zorg simpeler en daardoor ook eentoniger. Na 2 maanden op de boot weten we in ieder geval zeker dat we dit niet fulltime voor hele lange periodes achter elkaar willen doen. Maar…we willen het ook niet zoals in de achterliggende jaren doen. Waarbij het werk het leven naar de zijkant duwde en we met veel moeite 4-5 weken per jaar konden zeilen. Hoe dan wel? We hopen daar meer beeld van te krijgen in de periode half oktober 2023 tot voorjaar 2024. Wordt dus vervolgd.

En ondertussen schrijden alle technologische vernieuwingen met onverminderde snelheid voort. Regelmatig ontdekken we nieuwe apps, bijvoorbeeld Navily, waarmee we mooie baaien of jachthavens kunnen vinden, inclusief de reviews. Dat deed je eerst met een papieren pilot. We krijgen de weersvoorspellingen binnen via Weerapps, zoals PredictWind en Windy. Informatie over het weer kwam eerst binnen via de radio of via Navtex, dat enkele jaren geleden de berichten nog afdrukte op faxpapier. Dit alles maken we ons, zo goed en zo kwaad als het gaat, zelf meester. Of we kijken bij de nieuwe meester-gezel instructies via YouTube. We hebben satellietverbinding met het internet via Starlink.

Buitengewoon indrukwekkend is alles wat je telefoon en je tablet kan. En de toenemende mate waarin de aangesloten apparaten met elkaar communiceren, eigenlijk gewoon buiten jou om. Jongeren die met het web en de toepassingen zijn geboren, kijken hier niet van op en lijken de inherente logica beter te begrijpen. Wij, de digitale dinosauriërs, leren het door trial en error. Zo had ik een paar Ipod-oortjes gekoppeld aan mijn telefoon. En ik had de Zoek mijn Iphone functie – leek me wel handig – aangezet. Op een gegeven moment waren de Ipod-oortjes met behuizing verdwenen. De boot geeft en de boot neemt, er raken wel vaker dingen zoek. Maar deze oortjes bleven wel heel hardnekkig zoek. Op een gegeven moment zag ik in de Zoek mijn Iphone functie de melding over de locatie van de oortjes. Met de telefoon in de hand kun je als een soort wichelroede op zoek naar de oortjes. De telefoon bleef hardnekkig de wasmachine als locatie aanwijzen. Nu hadden we deze doorzocht, trommel rondgedraaid en rubber afsluitringen gecheckt. Geen oortjes. Zou de Iphone foutief connectie maken met de wasmachine? Je weet het niet. Tot gisteren na 4 wasbeurten, waarvan 2 op 60 graden. Een klonk en de oortjes vielen in hun behuizing naar beneden in de trommel. De behuizing blijkt magnetisch te zijn. Even drogen in het zonnetje en de oortjes doen het nog en laden op. Een wonder van technologisch vernuft. Dat zijn de ok boomer momentjes, waarin je je ten opzicht van het internet der dingen gewoon wat ouder voelt.
<Saskia