Maand: januari 2023

Hoe breng je de dag door op een boot? Het eerste en belangrijkste is de boot zelf. De boot helpt je om je niet te vervelen. Als je vaart, of je ligt voor anker of in een haven, dan kijk je altijd eerst naar wat de boot nodig heeft. Moet er iets worden gerepareerd? Zijn de onderdelen daarvoor te krijgen? Hebben we diesel of water of boodschappen nodig? Is er stroom of doet de generator het? Want dan kunnen we een was draaien. En de boot moet natuurlijk schoon zijn.

Dan volgt de tochtplanning en de weerberichten. Waar kunnen we of willen we naartoe? Kan dat met de wind? Hoe is het weerbericht – meerdere bronnen, meerdere kanalen op een dag? Moeten we een aanloop naar een haven voorbereiden? Zijn alle papieren op orde om naar een ander land te gaan? En de bevoorrading. Hebben we alles wat we nodig hebben om niet aan land te hoeven gaan? Kortom, de boot helpt je om je niet te vervelen.

Naast al deze beslommeringen is de boordbibliotheek belangrijk. In de uren waarin je niet bezig bent met de boot kun je namelijk lezen. We hebben natuurlijk e-readers waarin heel veel boeken digitaal beschikbaar zijn. Maar echte boeken, boeken waarin je kunt terugbladeren of met een schuin oog door het notenapparaat heen kunt kijken, dat is toch ook heel fijn. Gelukkig hebben Rob en ik overlappende interesses: geschiedenis, politiek, wetenschap. En het is extra leuk om te lezen over het gebied waar je bent.

In de fysieke boordbibliotheek passen ongeveer 40 boeken. De stapel gaat mee naar de boot groeit gestaag. In april zullen we de bestaande boordbibliotheek, die bijna helemaal is gelezen, uitwisselen voor een nieuwe. Het is een fijn onderdeel van de voorbereiding van de tocht van 2023 om bij ieder boek af te wegen of deze een plaatsje verdient en hoe de boeken zich tot elkaar verhouden.

De aanloop naar ons vertrek in april 2023 lijkt steeds sneller te gaan. De lange, lange lijst van reserveonderdelen, veiligheidsvoorzieningen en keukengerei vertaalt zich van idee, naar bestelling, naar pakje, naar steeds meer spullen in de garage. In april vertrekken we eerst met de auto naar Sardinië, om de boot vaarklaar te maken. Dit betekent: keuken opnieuw inrichten, boordbibliotheek uitwisselen, navigatiehoek met nieuwe apparatuur maken, bevoorraden. Allerlei lijstjes afwerken, die als het goed is korter worden in plaats van langer.

Even belangrijk als de boot, en misschien wel belangrijker, is onze fysieke en mentale conditie. Rob wordt dit jaar 65 en ik 62. Ik durf te stellen dat we beiden ruim in de categorie vitale jonge ouderen vallen, maar…de laatste jaren is de slijtage voelbaar. De coronajaren en al het daarbij horende duw- en trekwerk in organisatie en financiering van zorg hebben het werk voor iedereen in de zorg er niet makkelijker op gemaakt. We houden ons al jaren keurig aan leefstijlrichtlijnen – niet roken, matig eten en alcohol, laag in zout – eigenlijk ook omdat je anders het tempo van het werk niet volhoudt. Bij mij komt daar een chronische aandoening bij, artrose door standsafwijking in de knieën. Dit heeft mij twee halve knieprotheses aan de buitenkant opgeleverd. Nu heb je je knieën en het daarbij horende evenwicht heel hard nodig aan boord. Pas als je last hebt van een knie merk je hoe vaak je op en af bankjes stapt, van en op de boot klautert en hoe vervelend het is als je moeilijk loopt in de stadjes waar je boodschappen moet doen.

Bij de tweede prothese, afgelopen augustus, heb ik het roer fors omgegooid. Indachtig de gouden revalidatieregel dat je 6 maanden de tijd hebt om een blijvende verbetering te realiseren, heb ik onder bezielende leiding van mijn fysiotherapeut Sjoerd harder getraind dan ooit. Dat, en voor en na de operatie nu 23 kilo afvallen naar een gezond gewicht, moet voldoende zijn op vitaal aan boord te kunnen stappen. Maar, er is twijfel. Gaat het lukken om met een blijvende beperking veilig te zeilen? De tijd en de reizen zullen het leren.

Is het dan eindelijk zover? Inmiddels zeilen we sinds 2013 op de Middellandse Zee. Eerst met een SNS Freya, Noordster, vanuit de thuishaven Finike in Turkije. En vanaf 2019 met een Amel Mango vanuit Port Saint Louis du Rhône in Frankrijk en later vanuit Carloforte op Sardinië.

In al die jaren hebben we steeds gezeild naast ons werk. Dat betekent woekeren met de tijd voor onderhoud en voor het zeilen zelf. Ieder jaar konden we met moeite 6 weken eruit persen en lieten we de boot met bloedend hart achter. En we namen ons voor om zodra het kon voor langere tijd aan boord te stappen. En dat moment komt nu in zicht. Per maart 2023 hebben Rob en ik onze banen opgezegd. In april vertrekken we eerst met de auto en een heleboel onderdelen naar Arbatax op Sardinië, waar de Westwind nu in onderhoud is. Eerst even een maand klussen en inrichten, terug met de auto en dan een enkeltje Sardinië. Erg spannend. Om een heleboel verschillende redenen. We zullen het bijhouden op deze website.